Μ Η Ν Υ Μ Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ  (5 Ἰουνίου 2008)

Ἡ σημερινή Παγκόσμιος Ἡμέρα Περιβάλλοντος εἶναι μία μοναδική εὐκαιρία ὥστε τό σύνολον τῆς ἀνθρωπότητος, ἕκαστος πολίτης τοῦ κόσμου προσωπικῶς, ἡ κοινωνία συνολικῶς, ἡ ἐπιχειρηματική κοινότης καί βεβαίως οἱ θρησκευτικοί καί πολιτικοί ἡγέται, νά ἀναλογισθοῦμε τάς δυσθεωρήτους πλέον διαστάσεις τῆς περιβαλλοντικῆς κρίσεως.

Ἔχει ἔλθει ἡ στιγμή διά ἐκ βάθρων ἀναθεώρησιν τοῦ τρόπου σκέψεως καί λειτουργίας μας ἐντός αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ κόσμου, τόν ὁποῖον ὁ Παντοκράτωρ Θεός ἐκληροδότησεν εἰς τήν ἀνθρωπότητα μέ τήν ἐντολήν «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν». 

Ἡ ἀνθρωπότης πλέον δέν ἀρκεῖται εἰς τήν ἄντλησιν τῶν ἀπαραιτήτων πρός τό ζῆν ὑλῶν καί ὠφελειῶν ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου, ὥστε νά διατηρηθῇ εἰς τό ἀκέραιον ἡ δυνατότης ἀναγεννήσεως τῶν φυσικῶν οἰκοσυστημάτων καί ὁ ἐπανεμπλουτισμός τῶν φυσικῶν πόρων.

Ἡ ἀνθρωπότης ἔχει δυστυχῶς πρό πολλοῦ ὑπερβῆ τήν θείαν ἐντολήν διά φροντίδα τῆς κτίσεως. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἄφρονος καί πλεονεκτικῆς συμπεριφορᾶς βιώνουμε σήμερον, παρακολουθοῦντες ὡς ἄβουλοι θεαταί τάς ἐπιπτώσεις τῆς καταστροφικῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τήν ρύπανσιν τῶν ἐσωτερικῶν καί θαλασσίων ὑδάτων, τήν ὑπεραλίευσιν, τήν ἀπώλειαν τῆς βιοποικιλότητος, τήν ἐρημοποίησιν τῶν ἐδαφῶν, τήν καταστροφήν τῶν δασῶν ἀπό φονικές πυρκαϊές καί πολλές ἀκόμη ἐκφάνσεις αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς περιβαλλοντικῆς κρίσεως. 

Τό Πατριαρχεῖον μας, τό ὁποῖον συμβολικῶς ἑορτάζει ὡς Ἡμέραν τῆς Κτίσεως τήν 1ην Σεπτεμβρίου, ἀπαρχήν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους, σήμερον ἑνώνει τήν φωνήν του μέ τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εὐαισθητοποιημένους καί περιβαλλοντικῶς δραστηριοποιημένους ἀνθρώπους καί φορεῖς, ἀσχέτως θρησκευτικοῦ ἤ πολιτικοῦ φρονήματος. 

Ἄς καταβάλωμεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ἕκαστος ἀπό τῆς θέσεώς του πᾶσαν προσπάθειαν ἀντιμετωπίσεως τῆς περιβαλλοντικῆς κρίσεως, ἀφήνοντας ὀπίσω τάς ὅποιας διαφοράς καί πάθη ἔχουν εἰς τήν διάρκειαν τῆς ἱστορίας χωρίσει λαούς καί ἔθνη.

Ἰδιαιτέρως τά οἰκονομικῶς ἀνεπτυγμένα κράτη, ἄς περιβάλλουν μέ κατανόησιν καί ἄς προσφέρουν ἀφειδῶς καί ἀνιδιοτελῶς κάθε διαθέσιμον οἰκονομικήν καί ἐπιστημονικήν βοήθειαν πρός ἐκεῖνα τά ἔθνη τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν τήν πεῖναν καί σπαράζονται ἀπό ἐμφυλίους πολέμους. Ἄς ἐνθυμούμεθα ὅτι ὁ ὑποτιμητικῶς ἀποκαλούμενος «Τρίτος Κόσμος», δηλαδή ἐκεῖνα τά κράτη πού ὑστεροῦν εἰς οἰκονομικήν ἀνάπτυξιν, δέν διατηροῦν ἁπλῶς πολιτισμικόν, ἀλλά καί φυσικόν πλοῦτον, ὁ ὁποῖος εἶναι κρίσιμος διά τήν σωτηρίαν ὁλοκλήρου τοῦ πλανήτου μας.