«ο λαός καθήμενος εν σκότει ίδε φως μέγα» 

Αγαπητοί μου  αδελφοί,

Ήλθεν ο Χριστός στον κόσμο, ως Θεός και τοις ανθρώποις συνανεστράφει. Άφησε τον ουρανό και άγγιξε την γη δια να φωτίσει και να διαχύσει το νέο και ιλαρό και ζωογόνο φως της αληθείας, το οποίο και θα υπερβεί, χάριτι θεία, τα στενά όρια της Ιουδαίας γής, δια να φωτίσει και να καταυγάσει άπασα την ανθρωπότητα, «εν χώρα και σκιά θανάτου καθημένη», και να σώσει τον άνθρωπο.

Και ερωτάται ο άνθρωπος της κάθε εποχής, «από τι κινδύνευε ο άνθρωπος, από σεισμό, από φωτιά, από επιδημία, από πλημμύρα, από ένα νέο κατακλυσμό, από πολέμους και εμφυλίους σπαραγμούς;». Βεβαίως από πολλά πράγματα κινδύνευε και κινδυνεύει έως και σήμερα. Προ πάντων όμως κινδυνεύει από την παρακοή και τον πνευματικό θάνατο, τουτέστιν την αμαρτία, τα οποία οψώνια της αμαρτίας επιφέρουν τον πνευματικό θάνατο, που είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό, τον Δημιουργό του παντός.

Ο Ιησούς Χριστός, «μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος», ήλθεν επί γής, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, δια να φωτίσει με τις φωτεινές Του ακτίνες ολόκληρον την ανθρωπότητα, να λάμψει η αλήθεια και να ανθίσει, ως τα κρίνα του αγρού, η μεγάλη η πίστις, η πίστις στον εν Τριάδι Θεό, στον Θεό της αγάπης, της ελπίδας και της δικαιοσύνης.

Ο άνθρωπος της κάθε εποχής που ζει, κινείται και υπάρχει στον κόσμο αυτόν τον πρόσκαιρο και μάταιο, έχει ανάγκη του φωτός της αληθείας, της δύναμης και της ζωής, που με αυτές τις αρετές αναγεννάται, εν Χριστώ Ιησού, σε νέο άνθρωπο τέλειο, αυτός είναι άλλωστε είναι και ο προορισμός του ανθρώπου.

Όπως τα φυτά στη σκιά μαραίνονται και τέλος ξηραίνονται, εάν όμως εκτεθούν στις ζωογόνες ακτίνες του ήλιου ανακτούν την ζωηρότητα, το κάλος και εκπέμπουν ευωδία, έτσι και ο κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπος μακριά από το φως της ζωής από τον Χριστόν, μαραίνεται, πίπτει και γίνεται δούλος της κακίας. 

Το φως το αληθινό όμως, ο Χριστός, ζωογονεί και αναγεννά την ταλαιπωρημένη ψυχή του και τότε πληρούται ο άνθρωπος από πίστη στον Θεό και αγάπη, την πάντα νούν υπερέχουσα, κατά τον θείο Παύλο, και η οποία αγάπη «ουδέποτε εκπίπτει».

Ο Χριστιανός, φωτιζόμενος υπό του αϊδίου φωτός της χάριτος του Κυρίου Ιησού και Σωτήρος Χριστού, βλέπει και κατανοεί, όσον είναι δυνατόν «τω ανθρώπω», τα μυστήρια του Θεού και σ’ όλες τις εμφάσεις της ανθρώπινης ζωής του. Βλέπει «ως εσόπτρω εν αινοίγματι» την θεία αγαθότητα και την σωτηριώδη ωφέλεια της ψυχής του. «Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φώς της ζωής» (Ιω. η-12).

Οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί φωτίστηκαν και ζωογονήθηκαν από το Άγιον Πνεύμα και έγιναν «ισχυροί εν πολέμω και παρεμβολάς έκλειναν αλλοτρίων», και ούτω πραγματοποίησαν στην ζωή τους τον ηθικό νόμο, τον νόμο της χάριτος και της αληθείας. Έγιναν νέοι άνθρωποι κατά  Χριστόν.

Ω! Η ψυχή των πρώτων εκείνων χριστιανών ήταν πεπληρωμένη της θείας αγάπης και των θείων ρημάτων της ζωής του Κυρίου και δια τούτο έλαμψε η ζωή αυτών, ώστε δικαίως να προκαλεί τον θαυμασμό και  αυτών ακόμα των εχθρών της χριστιανικής  αλήθειας.

Αγαπητοί  μου αδελφοί,

Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους  αιώνας», ανέτειλεν επί της γής δια να φωτίσει τις ψυχές και να τις οδηγήσει στην σωτηρία και την μακαριότητα, και «ο λαός ο καθημένος εν σκότει είδε φώς μέγα».

Ευτυχείς θα είμαστε κι εμείς αν δούμε το φώς τούτο, το Άγιο και Σωτήριο, και περιπατήσουμε υπό τις οδηγίες αυτού στην πορεία της ζωής μας, εν τω κόσμω τούτο.

Ας μη κλείνουμε λοιπόν, αδελφοί μου, τους πνευματικούς μας οφθαλμούς, τα μάτια της ψυχής μας προς το φώς το αληθινό, το οποίο φωτίζει και αγιάζει πάντα άνθρωπο και με καθαρμένες διανοίες, μακριά από τα πάθη και τις κακίες, να γίνουμε «υιοί φωτός», αληθινοί Χριστιανοί εν τω κόσμω, στον οποίον παροικούμε, αλλά να αξιωθούμε και στον άλλο κόσμο, της ουρανίου βασιλείας να δούμε τον Θεόν πρόσωπον προς πρόσωπον και ουχί εν αινοίγματι.

«Φως Χριστού φαίνει πάσι». Αμήν.

+ Ο Μητροπολίτης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας Παΐσιος