Αγαπητοί μου αδελφοί,

Σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε από τον Κύριό μας την παραβολή του Ασώτου ή αλλιώς του ευσπλαχνικού πατέρα. Βαδίζοντας σιγά σιγά προς την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ο Κύριος θέλει εξ αρχής να μας ετοιμάσει και να μας δώσει τα κατάλληλα εφόδια όπου θα δοκιμαστούμε στο στάδιο των αρετών και των παθών. Και αφού μας δίδαξε την ταπείνωση ως αρχή της πνευματικής ζωής, σήμερα μας λέει πως Εκείνος θα είναι πάντα δίπλα μας, με την αγκαλιά Του διαρκώς ανοιχτή να μας περιμένει, όσο και αν έχουμε φύγει από κοντά Του εξαιτίας των αμαρτωλών επιλογών μας, αρκεί να έλθουμε «εις εαυτόν» και εν μετανοία να προστρέξουμε σ’ Εκείνον.

Ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό ζει ένα δράμα καθώς περιπλανιέται σε δρόμους της αμαρτίας και της διαφθοράς όπως ο άσωτος υιός. Μπορεί αυτή η ζωή να φαίνεται γλυκιά και όμορφη αφού κυριαρχεί η ηδονή και οι σωματικές ευχαριστήσεις, η ψυχή όμως του ανθρώπου πνίγεται και δυσανασχετεί καθώς το υπαρξιακό κενό του ανθρώπου δεν γεμίζει με υλικά αγαθά και εφήμερα.

Και η ψυχή μας επειδή είναι πλασμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού δεν αναπαύεται στην αμαρτία. Δυσανασχετεί η ψυχή μας, όπως ο οργανισμός μας είναι πλασμένος να αναπνέει καθαρό αέρα και οξυγόνο και όταν μπούμε σε έναν κλειστό χώρο που έχει δυσοσμία και δεν αερίζεται επαρκώς, δυσανασχετούμε, έτσι είναι και η ψυχή του ανθρώπου μέσα στην αμαρτία, ταλαιπωρείται, πονά, υποφέρει. Παρόλο όμως που υποφέρει και ταλαιπωρείται, εν τούτοις δεν ελευθερώνεται εύκολα διότι αιχμαλωτίζεται, γιατί ο άνθρωπος με τις εφάμαρτες επιλογές του γίνεται δέσμιος της αμαρτίας.
Ας δούμε όμως και τη στάση του Πατέρα. Η μετάνοια είναι μαγνήτης που ελκύει την αγάπη  και το έλεος του Θεού. Ο πατέρας όταν γυρίζει μετανιωμένος ο υιός δεν είναι σκληρός ούτε αυστηρός ούτε καν βλοσυρός απέναντί του. Δεν περιμένει ακίνητος στη θέση του για να έρθει κοντά του το παιδί του, δεν τον βλέπει αφ’ υψηλού, δεν του κάνει παρατηρήσεις αλλά τρέχει πρώτος κοντά του, σκύβει και τον φιλά σφίγγοντάς τον στην αγκαλιά.

Αγαπητοί μου,

Κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει ποτέ να καταδικάζουμε, ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους ανθρώπους και να τους κατακρίνουμε, διότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβει η ψυχή του ανθρώπου, αλλά και το τι κρύβει το έλεος και η πρόνοια του Θεού για τον καθένα από εμάς. Αλλά και στον εαυτό μας ποτέ δεν πρέπει να επιτρέψουμε να απελπιστούμε, ό,τι και αν μας συμβαίνει, όσες αμαρτίες και αν έχουμε, όσες και αν κάνουμε, πάντοτε το έλεος του Θεού είναι μεγαλύτερο και το Αίμα του Χριστού που έδωσε επάνω στο Σταυρό και στον Γολγοθά για μας, αυτό ελπίζουμε να νικήσει και την δική μας αμαρτωλότητα, φτάνει εμείς να ζητάμε αυτό το έλεος, να επιδιώκουμε το έλεος του Χριστού και να παρακαλούμε και να ικετεύουμε το Χριστό μας παρά τις πολλές μας αμαρτίες να έρθει  και να επισκεφτεί την νεκρή ψυχή μας και να μας την αναστήσει.  ΑΜΗΝ.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως +Μ.Μ.