Αγαπητοί μου αδελφοί,

Κυριακή της Απόκρεω σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία όρισε να διαβάζεται το Ευαγγέλιο της κρίσεως, δηλαδή μάς μεταφέρει στην δεύτερη έλευση του Χριστού μας στον κόσμο «εν τη δόξη αυτού», όπου θα γίνει η τελική κρίση των ανθρώπων σε δίκαιους και αμαρτωλούς.

Ο Κύριος θέτει ως τελικό κριτήριο για την κατάληξη του ανθρώπου είτε στην «αιώνιον ζωήν» είτε στην «αιώνιον κόλασιν» όχι τόσο τις πεποιθήσεις του ή τις λατρευτικές του συνήθειες, αλλά  τον βαθμό της ανθρωπιάς του, δηλαδή για την αγάπη που έδειξε έμπρακτα στους εμπερίστατους συνανθρώπους του, η οποία αποτελεί απόδειξη της αγάπης του προς τον Θεό. Για το πώς ζήσαμε ανάμεσα στους αδελφούς μας θα κριθούμε και αυτή η βιωτή μας δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μια χριστοκεντρική τοποθέτησή  μας μέσα στην αδελφική κοινωνία η οποία είναι έκφραση μιας ζωής που θεμελιώνεται στην ένωση με τον Χριστό εν Αγίω Πνεύματι.

Κόλαση και Παράδεισος νοούνται εδώ σαν νοητοί τρόποι ύπαρξης μέσα στο Φως του Χριστού. Για τους μεν δίκαιους το Φως του Χριστού λειτουργεί ως φωτισμός, ατελείωτη χαρά και ευφροσύνη που προκύπτει από τη συγκατοίκηση με τον Χριστό, ενώ για τους αμετανόητους αμαρτωλούς το ίδιο Φως λειτουργεί ως πυρ καυστικό, πυρ αφόρητης μοναξιάς και θλίψης, καρπών των δικών τους επιλογών.

Η ημέρα της Κρίσεως για τον κάθε άνθρωπο είναι η ημέρα του θανάτου του, της εξόδου του απ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Ο θάνατος έρχεται ως «κλέπτης εν νυκτί», η ώρα του είναι απρόβλεπτη. Αν ζούμε τον Χριστό, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, γιατί αυτός που πιστεύει σ’ Εκείνον «εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. 5,24).

Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο για χάρη μας και εκείνος που παίρνει σοβαρά την υπόθεση της σωτηρίας του, αγωνίζεται να φανερώνει τη ζωή του Χριστού μέσα στη δική του. Και αυτή η ζωή επαληθεύεται στην έμπρακτη αγάπη μας στο πρόσωπο του κάθε αδελφού μας, ο οποίος είναι κατ’ εικόνα Θεού.

Αγαπητοί μου,

Η αγάπη γίνεται το απόλυτο κριτήριο και διαχρονικό μέτρο του Θεού, που μας ζυγίζει και αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κριτήριο της Κρίσεώς Του. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλο ασφαλή τρόπο και δρόμο για να ενωθεί με τον Θεό και να ζήσει την υπαρξιακή πληρότητα και ευτυχία του (αυτό που λέμε σωτηρία) παρά μόνο την έμπρακτη αγάπη στον πλησίον. Και σημασία για τον Κύριο δεν έχει ποιος είναι ο πλησίον, αλλά το πώς θα σταθούμε εμείς «πλησίον», δηλαδή, κοντά στον άλλον.

Ας προσπαθήσουμε κι εμείς μέσα από τον πνευματικό μας αγώνα να μην βρεθούμε λειψοί στην Αγάπη Του κατά την φοβερά ημέρα της Κρίσεως. ΑΜΗΝ.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως +Μ.Μ.