Όταν ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεό έχασε κάθε ελπίδα και πίστη και βίωσε τον μεταφυσικό φόβο και το υπαρξιακό κενό. Τότε θέλοντας να αναπληρώσει την πίστη και την ελπίδα σε κάτι ανώτερο, το οποίο θα τον στήριζε και θα του έδινε αίσθηση αυτοπεποίθησης και αυτοδυναμίας για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής και τον φόβο του θανάτου,  πίστεψε στην δική του παντοδυναμία και θεοποίησε την λογική του. Για τον άνθρωπο όλα έχουν όρια και ότι ξεπερνάει την αντίληψη του και την ορθή λογική το θεωρεί ανοησία. Έτσι λοιπόν έχασε την ελπίδα του και έπεσε σε κατάθλιψη και απελπισία. Η υπερηφάνεια γεννάει την θλίψη και την απελπισία. Και αυτή η ελπίδα, η προσδοκία για λύτρωση και υπέρβαση έχει στον πεπερασμένο ανθρώπινο νου τα όρια της.

Ο Κύριος επιτελεί δύο μεγάλα θαύματα σήμερα τα οποία μας μιλούν για την ελπίδα πέρα από την ελπίδα. Θεραπεύει μία γυναίκα αιμορροούσα, η οποία είχε χάσει κάθε ελπίδα στους γιατρούς και την ανθρώπινη βοήθεια. Την ανασταίνει από το τέλμα της χρόνιας και ανίατης ασθένειας της. Μετά ανασταίνει την κόρη του άρχοντα της συναγωγής. Αντιμετωπίζει το αναπόφευκτο, αυτό στο οποίο δεν υπάρχει έλεος και επιστροφή, τον αήττητο εχθρό του ανθρώπου τον θάνατο και τον εξουσιάζει.

Ο Κύριος με αυτά τα δύο θαύματα μας δίνει το νόημα της ελπίδας πέρα από την ελπίδα, ανοίγει το παράθυρο σε έναν άλλο φωτεινό κόσμο. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί να στραφεί για βοήθεια και προσδοκία σε λύτρωση σε κάτι ανώτερο, στον ίδιο τον Θεό. Αδιέξοδα και μοιραία αμετάκλητα δεν υφίστανται πλέον. Σε Αυτόν τα πάντα υπακούουν, τα πάντα υποτάσσονται, τα πάντα διακονούν.

Ας σταθούμε σε δύο περιπτώσεις του σημερινού Ευαγγελίου. Η πρώτη είναι η αιμορροούσα, πρότυπο πίστης και ταπείνωσης. Στέκεται στην γωνία του δρόμου σιωπηλή. Έχει μια ευγένεια ψυχής, η οποία πηγάζει από την φυσική της ταπείνωση και δεν θέλει να ενοχλήσει τον Κύριο. Και μόνο να αγγίξει την άκρη από το ρούχο Του, το θεωρεί υπέρβαση και πολύ μεγάλο για την περίπτωση της. Γι’ αυτό και η συγκλονιστική της ταπείνωση και κρυφή αλλά θερμή Πίστη την ανταμείβει. Όχι μόνο γνωρίζει την ίαση, αλλά εντοπίζεται από τον Χριστό, την φέρνει στο μέσον του πλήθους και την μεγαλύνει ενώπιον όλων! Οι άνθρωποι οι ελπίζοντες στον Κύριο ιεροκρυφίως και οι έχοντες κρυφή πνευματική ζωή μακαρίζονται και δοξάζονται από τον Θεό στα φανερά και μπροστά σε όλους. Μια αντίθετη εικόνα είναι οι άνθρωποι στο σπίτι του Ιάειρου, οι οποίοι πιστεύουν μόνο στην νεκρή λογική τους, σε αυτό που βλέπουν και πιστεύουν οι αισθήσεις τους και περιγελούν τον Κύριο. Επειδή η πίστη στον εαυτό τους κατέλαβε την ύπαρξη τους κυριεύονται από τον φόβο του θανάτου και δεν μπορούν να δούν πέρα από την ελπίδα στην ανθρώπινη δύναμη, στην βεβαιότητα της Ανάστασης.

Αυτή λοιπόν την πίστη στην Ελπίδα, στην βεβαιότητα στην μοναδική παντοδυναμία του Θεού, όχι ενός απρόσωπου Θεού, ενός αβέβαιου μεταφυσικού μέλλοντος, αλλά του Λόγου του Θεού του Εσαρκωμένου, του Ιησού Χριστού, ο οποίος μας αποκαλύπτει τον Πατέρα, κηρύσσει το σημερινό Ευαγγέλιο. Όταν αποκηρύξουμε κάθε πίστη στην αυτοδυναμία και παντοδυναμία του ανθρώπου και στρέψουμε βλέμμα ικεσίας και εξάρτησης από τον Θεό, τότε μόνο θα δικαιωθούμε. Ο Θεός είναι η μόνη Δύναμη κι εμείς ερχόμαστε στο είναι και υπάρχουμε μόνο γιατί Αυτός Είναι. Με αυτή την πίστη ξεπερνιούνται τα μεταφυσικά αδιέξοδα και ο άνθρωπος ζει  με μυστική χαρά την βεβαιότητα της Ζωής και της πνευματικής του τελείωσης.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

π. Παντ. Κρ.