ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ Η ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ;
Γράφει ο κ.Γ. Χατζηθεοδώρου
Κάλυμνος, 26.8.2009
Με αφορμή ένα εξοργιστικό γεγονός που συνέβη στο τέλος της περασμένης εβδομάδας και λόγω της πολύχρονης ιεροψαλτικής ιδιότητας μου, αν θέλετε ακόμα και της ευθύνης μου ως οφφικιάλου της Μ.Τ.Ε. θα ασχοληθώ στο σημερινό μου δημοσίευμα με ένα θέμα που ναι μεν είναι ιδιαίτερα λεπτό και ίσως επικίνδυνο να το αναμοχλεύσει κανείς, αλλά και που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, στα ψιλά θα έλεγα, από το φόβο και μόνο της παρεξήγησης ή και από μια κακώς εννοούμενη καταλλαγή συνείδησης σε ό,τι αφορά θέματα που άπτονται της Εκκλησίας ή για να είμαι πιο ακριβής ορισμένων εκ των ανθρώπων που την υπηρετούν.
Αναφέρομαι στην επαίσχυντη πράξη της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους εναντίον του Μητροπολίτη μας, τα οποία φανέρωσαν μεν την άψογη σε σύνταξη και ορθογραφία ικανότητα των συντακτών τους (αυτό κάπου οδηγεί), κάθε άλλο όμως και τη χριστιανικότητα της ψυχής τους. Η θρασύτατη όσο και δειλή αυτή πράξη -λέω δειλή, γιατί μόνο όσοι δεν έχουν θάρρος γράφουν ανώνυμα στους τοίχους- δεν θα τολμούσα να πω ότι είναι και άνευ προηγουμένου για τα καλυμνιακά δεδομένα αφού είναι γνωστό ότι έχομε από παλιά σχετική προς τους Επισκόπους μας ιστορία. Ομως, είναι πρωτοφανής δεδομένου ότι στρέφεται εναντίον Επισκόπου που κατά γενική ομολογία δικαίωσε απόλυτα, από την πρώτη στιγμή που εκλέχθηκε με τη χάρη του Θεού και την ευλογία της Μεγάλης του Χριστού Μητέρας Εκκλησίας, τις προσδοκίες του λαού της Μητρόπολης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας με αποτέλεσμα σήμερα να απολαμβάνει την καθολική αναγνώριση αγάπη και σεβασμό του ποιμνίου του.
Ως προς την προϊστορία μας στο θέμα αυτό υπενθυμίζω ότι ο πράγματι φιλόθρησκος καλυμνιακός λαός, δίκαια ή άδικα δεν το εξετάζω, πάντως σίγουρα καθοδηγούμενος στις περισσότερες περιπτώσεις από ανθρώπους «ζηλωτές» -εδώ ισχύει το απόφθεγμα: ο ζήλος σου κατέκαυσε τον οίκον του πατρός μου- όπως αυτοί που γράφουν στους τοίχους, προέβη εν θερμώ σε πράξεις που δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, κατά των Επισκόπων του. Ετσι, τον Επίσκοπο των Επαναστατικών χρόνων του 1821 Ιερεμία Πατελλάκη τον κατηγόρησαν ότι έκλεψε τα χρυσαφικά των Εβραίων - τους είχε βλέπετε πιάσει λύπηση για τους Εβραίους! - και τον γλύτωσε, παρά τρίχα, ο καπετάνιος του πολεμικού στόλου που ναυλοχούσε συμπτωματικά στο λιμάνι της Καλύμνου, ο Γιώργης Χατζηανδρέου. Τον Δεσπότη Ιωάννη Χατζηαποστόλου, αγαθότατο άνθρωπο που ζήτησε και τον έθαψαν στην Κάλυμνο, πίσω από το νάρθηκα της Παναγιάς και τώρα έχουν χαθεί και τα κόκαλα του, τον πετροβόλησαν και του πέταξαν ασβέστη. Τον Απόστολο Καβακόπουλο τον πέταξαν στην θάλασσα, και τον έδιωξαν. Τον Ισίδωρο Αηδονόπουλο τον κατηγόρησαν για ηθικούς λόγους και τον γλύτωσαν την τελευταία στιγμή οι γυναίκες του χωριού που κατέβηκαν με τα σκάλεθρα για να τον υπερασπίσουν. Για το Νεκτάριο Χατζημιχάλη τα γνωρίζετε όλοι! Δε ξέρω μπορεί να είχαμε δίκιο οι Καλύμνιοι, μα σαν πολλές δεν είναι οι συμπτώσεις;
Τώρα τι θα γίνει θα έχουμε πάλι τα ίδια; Μια το Διορθόδοξο Συνέδριο – πού, δηλαδή, τι κακό του να γίνεται διάλογος μεταξύ ανθρώπων που έστω έχουν αντίθετη άποψη. Αλλωστε τι είδους διάλογος θα ήταν εάν υπήρχε παντού και κατά πάντα ομοφωνία και συμφωνία; Δεν θα χρειαζόταν! -,μια κάποια οπωσδήποτε ορθή και τεκμηριωμένη διοικητική Απόφαση του Μητροπολίτη, και κάτι άλλα εντελώς ασήμαντα. θα πρέπει να αποτελέσουν αφορμές για τη δημιουργία θεμάτων εκεί που ούτε χρειάζονται, ούτε άλλωστε και υπάρχουν;
Και είναι εξοργιστικά τα συνθήματα. του τύπου «Παΐσιε πρόσεχε γιατί θα καείς, στείλε παπά στην Ανάληψη», «Παΐσιε αν θες να μείνεις στην Κάλυμνο φρόντισε να αγαπάς τα μοναστήρια»!!!
Ακουσον άκουσον! Δηλαδή για να μην καεί ο Παΐσιος και για να παραμείνει στην Κάλυμνο τα μόνα δεδομένα που απαιτούνται είναι να πάει παπά στην Ανάληψη και να αγαπά τα μοναστήρια. Ούτε το πνευματικό έργο που επιτελεί μετρά, ούτε το λειτουργικό, ούτε το κοινωνικό, ούτε τo φιλανθρωπικό, ούτε το πολιτιστικό, ούτε η στοργή ,ούτε η αγάπη, ούτε η παιδικότητα της ψυχής του, ούτε η προσήνεια που αποπνέει και τόσα άλλα καλά που τον χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Τίποτα από αυτά. Μόνο το Μοναστήρι να ’ναι καλά κι’ ας ψοφήσουν χίλια αρνιά.
Δεν έχω καμιά προκατάληψη αλλά λόγω του θέματος είμαι αναγκασμένος να ειδικεύσω κάπως την αναφορά προς τα μοναστήρια, Κάνω λοιπόν το ερώτημα: Μήπως μέσα στους μοναστηριακούς κανονισμούς περιλαμβάνεται και το δικαίωμα της παύσης και απομάκρυνσης Επισκόπων....;;;. Μήπως μέσα στις άλλες τους μέριμνες οι μοναχοί έχουν, επίσης, επιτακτικό καθήκον και την άσκηση απειλής κατά των πνευματικών και διοικητικών προϊσταμένων τους, των Επισκόπων; Θεέ και Κύριε!
Πιστεύω συμπερασματικά. ότι όλοι αυτοί που κόπτονται και διακατέχονται από υπερβάλλοντα θρησκευτικό ζήλο, θα έπρεπε να αντί να ενισχύουν παράλογες απαιτήσεις, να απαιτούν από τα μοναστήρια ώστε αυτά να επιτελούν σωστό χριστιανικό έργο, κάτι που στις ημέρες μας φαντάζει λίγο χλωμό, γιατί χριστιανικό έργο δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται σήμερα ότι αποτελεί σχεδόν αποκλειστική απασχόληση των περισσοτέρων μοναστηριών, δηλαδή το να δέχονται επισκέπτες και δωρεές. Χριστιανικό έργο είναι να υπηρετούν σεμνά και μυστικά το Χριστό, να αφοσιώνονται αποκλειστικά στη δική τους χριστιανική και λατρευτική ζωή και αν χρειαστεί να δίνουν το κοινωνικό τους στίγμα με υπηρεσίες προς τους αδυνάτους, τους ασθενείς στα νοσοκομεία, στους γέροντας των γηροκομείων, στους ασθενείς πνευματικά Να δίνουν πνευματικές ευκαιρίες στους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους, π.χ. όπως το μοναστήρι του Ροότσου που έχει κάμει αίθουσα πολιτισμού, γήπεδο αθλοπαιδιών, δωρεές οικοπέδων για ανέγερση κτισμάτων κοινωφελών σκοπών κ.λ.π., να στέκονται κοντά στον εκάστοτε προϊστάμενό τους Μητροπολίτη και να είναι αγαθοί αρωγοί του έργου του, να τον διακονούν, και πολλά άλλα. Τότε μόνο επιτελείται και δικαιώνεται και ο σκοπός της ύπαρξής τους. Δεν είναι χριστιανική η παρουσία τους και χριστιανικός ο προσανατολισμός τους εάν ασχολούνται με εξωμοναστηριακά θέματα, όπως π.χ. η απόκτηση οικοπέδων, οι συνεχείς δικαστικές διαφορές με τους πολίτες, η ενοριοποίηση των μονών (οι μονές με κανένα τρόπο και για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε, δεν μπορεί να είναι και ενοριακοί ναοί),η συνεχής ζητεία και η ανυπακοή στην εκκλησιαστική τους αρχή που είναι αποκλειστικά ο εκάστοτε Μητροπολίτης. Και τέλος τέλος δεν μπορεί να περιφέρονται στους δρόμους οι μοναχοί τους, εποχούμενοι ή και πεζοί για κάθε ψύλλου πήδημα
Πρέπει λοιπόν όλοι μας, και ιδιαίτερα εκείνοι από εμάς που επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο περί τα εκκλησιαστικά, αντί να γράφουν στους τοίχους κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, φθηνά λαϊκίστικα συνθήματα, έστω και εάν αυτά τα υπαγορεύει το συμφέρον τους, να ενδιαφερόμαστε εάν τα μοναστήρια μας αποτελούν εστία προσευχής, χώρους πνευματικής ανάτασης και καλλιέργειας και κοινωνικής προσφοράς και καλά υποδείγματα μιμήσεως, οι δε μοναχοί τους να ακολουθούν και να εφαρμόζουν στην πράξη ό,τι τους παραγγέλλεται κατά την τελετή της κουράς τους, δηλαδή την υπακοή, την ακτημοσύνη, την αγάπη, τη μακροθυμία, την ταπείνωση τη μετριοφροσύνη, τη σεμνότητα και κυρίως την πλήρη απάρνηση των εγκοσμίων, με την απαλλαγή πάσης του κόσμου σκέψεως κατά τον υμνογράφο του αγίου του νησιού μας Σάββα. Κάθε άλλου είδους ενδιαφέροντα των μονών και των μοναχών είναι εκ του πονηρού.
Όσο για τον Επίσκοπο Παΐσιο να γνωρίζουν οι συνθηματογράφοι και όσοι κρύβονται από πίσω τους, ότι τον φυλάει ακράδαντα ο Θεός και η αγάπη του υγιούς στη σκέψη λαού που αποτελεί τη συντριπτική πλειονότητα του πιστού πληρώματος της Εκκλησίας της Καλύμνου, πληρώματος που έχει την ικανότητα να σκέπτεται με σύνεση να κρίνει, να αξιολογεί και να σέβεται.
Ο κ.Γεώργιος Χατζηθεοδώρου είναι καθηγητής βυζαντινής μουσικής με πλούσιο συγγραφικό έργο, τιμηθείς με το οφφίκιον του «Aρχοντος Μαΐστορος της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας».
