ριθμ. Πρωτ. 1237

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

δελφο συλλειτουργο κα τέκνα ν Κυρί ελογημένα,  

« ορανς κα γ σήμερον νώθησαν, τεχθέντος το Χριστο.

Σήμερον Θες π γς παραγέγονε, κα νθρωπος ες ορανος ναβέβηκε»!(διόμελον Λιτς Χριστουγέννων)

πόστασις κα πόλωσις νάμεσα ες τν Θεν κα τν νθρωπον, τν ποίαν εχεν πιφέρει μαρτία το νθρώπου, κατηργήθη μ τν πρόσληψιν κεραίας τς νθρωπίνης φύσεως π τν Μονογεν Υἱὸν κα Προαιώνιον Λόγον το Θεο. κατ τν «εδοκίαν» το Θεο, κατ τ πρτον δηλαδ κα λόθυμον θέλημά Του, Σάρκωσις το Υο Του, καταργε κάθε πόστασιν, νώνει τν ορανν μ τν γν κα συνάπτει τ δημιούργημα μ τν Δημιουργόν!

«Σήμερον τς εδοκίας Θεο τ προοίμιον κα τς τν νθρώπων σωτηρίας προκήρυξις», ψαλεν κκλησία κατ τν ορτν τν Εσοδίων τς Θεοτόκου, ποία, δι τς φιερώσεως τς μακαρίας Μαρίας ες τν Ναν κα τς κε προετοιμασίας της δι ν γίν χωρίον το χωρήτου Θεο, νοιγε τν δρόμον τς νσάρκου Οκονομίας το Θεο κα προεκήρυττε τν σωτηρίαν μας.

«Σήμερον τς σωτηρίας μν τ κεφάλαιον κα το π’ αἰῶνος μυστηρίου φανέρωσις˙ Υἱὸς το Θεο Υἱὸς τς Παρθένου γίνεται», ψαλε πάλιν κκλησία κατ τν ορτν το Εαγγελισμο, τότε πο συνετελέσθη κ Πνεύματος γίου σπορος σύλληψις το συλλήπτου ες τν γίαν κοιλίαν τς Θεοτόκου κα ρχισε ν «συνυφαίνεται», θεία μ τν νθρωπίνην φύσιν, κα Θες νθρωπος γέγονεν, «να μες θεοποιηθμεν», κατ τν κφρασιν το Μ. θανασίου.   «εδοκία», λοιπόν, ποία χαιρετίσθη κατ τ Εσόδια, κα σωτηρία, ποία «κεφαλαιώθη» κα φανερώθη κατ τν Εαγγελισμόν, σήμερον, κατ τν μεγάλην κα γίαν μέραν τν Χριστουγέννων, καθίσταται πτ πραγματικότης!

Σήμερον « Λόγος σάρξ γένετο κα σκήνωσεν ν μν», κα ο γγελοι πανηγύρισαν τ γεγονς ψάλλοντες: «Δόξα ν ψίστοις Θε κα π γς ερήνη, ν νθρώποις εδοκία»!

Μ τν Σάρκωσιν, τν νανθρώπησιν το Λόγου, δη σωτηρία το νθρωπίνου γένους χει δυνάμει συντελεσθ. Διότι, κενοι ο ποοι, φο πιστεύσουν ες τν ησον, ζήσουν ζων σύμφωνον μ τν πίστιν ατήν, σύμφωνον μ τς ντολς κα τν λην διδασκαλίαν το ησο, ψώνονται μ τν τοιαύτην θεάρεστον βιοτν κα καθίστανται φίλοι κα κοινωνο το Θεο! Γίνονται «θείας κοινωνο φύσεως», θεο κατ χάριν!

Τοτο συντελεται ποκλειστικς μέσα ες τν κκλησίαν, που νθρωπος ναγεννται ν Χριστ κα υοθετεται π το Πατρς δι το γίου Βαπτίσματος, καί, ν συνεχεί, δι τν γίων Μυστηρίων κα τς καλλιεργείας τς ρετς, πληροται θείας χάριτος κα Πνεύματος γίου κα αξάνει «ες νδρα τέλειον, ες μέτρον λικίας το πληρώματος το Χριστο», μέχρις του φθάσει ν λέγ μετ το ποστόλου Παύλου: «ζ δ οκέτι γώ, ζ δ ν μο Χριστός». Τος οτω τελειουμένους Χριστς δν τος θεωρε πλς φίλους Του δελφούς Του, λλ τος ναγνωρίζει ς μέλη το Σώματός Του.  Δι τοτο κα λεγεν π το ψους το Σταυρο πρς τν Παναγίαν Μητέρα Του περ το Εαγγελιστο ωάννου: «Γύναι, δε υός σου» κα ες τν ωάννην «δο Μήτηρ σου».

Τ Χριστούγεννα, λοιπόν, νοίγουν διάπλατα τν θύραν τς κατ χάριν χριστοποιήσεως κα θεοποιήσεως το νθρώπου, κα νεκα τούτου κριβς «γει ορτν, ν χαρ πσα κτίσις, κα ο ορανο σν μν γαλλινται» κατ τν εσημον κα σωτήριον ατν μέραν!

Μ ατ τ χαρμόσυνα κα λπιδοφόρα δεδομένα ες χερας, πευθύνομεν, π τς ν Φαναρί καθηγιασμένης καθέδρας το πανσέπτου Οκουμενικο Πατριαρχείου, θερμ όρτια συγχαρητήρια κα γκαρδίους Πατριαρχικς εχς π τ «μητροπόλει τν ορτν» πρς παντα τ ν τν κόσμον προσφιλ κα πιπόθητα τέκνα τς γιωτάτης Μητρς κκλησίας, κληρικος παντς βαθμο, μονάζοντας κα λαϊκούς, ρχοντας κα ρχομένους, μικρος κα μεγάλους, μάλιστα δ πρς τος μπεριστάτους, τος ν θλίψει, νάγκ κα δοκιμασί ερισκομένους.

Εθε, ν σπηλαί γεννηθες κα ν φάτν νακλιθες προαιώνιος Υἱὸς το Θεο κα χάριν μν Υἱὸς το νθρώπου, ν καταστήσ πάντας μς ξίους τς κενωτικς γάπης κα τς γίας κα προσκυνητς νσάρκου οκονομίας Του!

Φανάριον, Χριστούγεννα ,βθ’

+ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Διάπυρος πρς Θεν εχέτης πάντων μν