«και πάς ο όχλος έχαιρεν επί πάσι τοις ενδόξοις τοις γενομένοις υπ΄ αυτού»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο πλήρης αγάπης οικτιρμών, αγαθότητας, φιλανθρωπίας και ελέους, Κύριος των Κυριευόντων και Βασιλεύς των Βασιλευόντων, ο Οποίος δια την του κόσμου σωτηρία έκλινε  ουρανούς και ήλθε στην γη, δίδασκε πανταχού και πάντοτε τον λόγο του Θεού, ο οποίος «πάντας ανθρώπους  θέλει  σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας έλθειν».

Ο λόγος Του, ρήματα ζωής αιωνίου, απεκάλυπτε τις σωτηριώδεις  αλήθειες με τις οποίες ο εν σκότει και σκιά καθήμενος άνθρωπος θα μπορούσε να  ξαναβρεί τον δρόμο της αλήθειας, τον δρόμο της σωτηρίας του.

Οι συναγωγές, θα έλεγε κανείς ο σημερινός άμβωνας, δια τον Μέγα Διδάσκαλο ήταν τόπος πάντοτε προσιτός. Γνωστός και επίκαιρος ήταν ο ο λόγος του Κυρίου σε θεία και σωτήρια διδάγματα - τα οποία μετά προσοχής άκουε ο διψασμένος όχλος και δι΄ αυτών φωτιζόταν, αγιαζόταν και  σωζόταν, σωματικώς και πνευματικώς – και τα λόγια του Κυρίου είναι φως, αγιασμός, ζωή και σωτηρία.

Η σημερινή ευαγγελική  περικοπή αναφέρεται σε  μία από αυτές τις πολλές συναγωγές που  υπήρχαν στη πόλη την αγία, στην Ιερουσαλήμ·  «ην  δε διδάσκων ο Ιησούς  εν μια των συναγωγών εν τοις σάββασι». Στη συναγωγή αυτή  τακτικά   έκανε την παρουσία της μία γυναίκα, που δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια έπασχε από κύρτωση και η οποία δεν μπορούσε να σηκώσει το σώμα της και να θαυμάσει τα του Θεού δημιουργήματα, τα οποία εποίησε η πανσθενής του Θεού Πατρός  δεξιά.

Όμως, παρά το πρόβλημα της σωματικής της υγείας η πονεμένη ερχόταν δια να ακούσει μετά  προσοχής τον λόγο του Κυρίου Ιησού και ασφαλώς  τα  θεία λόγια Του έδιδαν τροφή πνευματική στην ψυχή της πονεμένης στο σώμα γυναίκας.

Η τακτική παρουσία της πονεμένης  γυναίκας στην συναγωγή άναψε στην αγία ψυχή του Ιησού όλη την θεϊκή συμπάθειά Του. Η δυστυχία αυτής της γυναίκας αγγίζει το φιλάγαθο του Ιησού. Η επί δέκα οκτώ χρόνια ταλαιπωρία της γίνεται αιτία της σωτηρίας της και «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς και τα βάθη των ανθρώπων γιγνώσκων Κύριος» της λέγει: «γύναι  απολέλυσαι της ασθενείας σου».

Αυτή την πονεμένη, αυτήν την δυστυχισμένη, αυτήν την ταλαιπωρημένη γυναίκα από το βάρος της ασθενείας της, έρχεται ο Μέγας Ιατρός της ψυχής και του  σώματος και θεραπεύει «τη ημέρα του Σαββάτου».

Και ώ του θαύματος! Η συγκύπτουσα γυναίκα ανορθώνεται, σηκώνεται, δοξάζει, αινεί και ευχαριστεί τον Θεό δια την μεγάλη ευεργεσία  που της έκαμε να την  απαλλάξει από την φοβερή αρρώστια της, αλλά και όλο το πλήθος χάρηκε  δι΄ όσα  ένδοξα  πράγματα ποίησε ο Κύριος.

Ο Αρχισυνάγωγος, όμως, με αγανάκτηση πολλή απευθύνεται στον όχλο και λέγει ότι ο Ιησούς θεράπευσε το Σάββατο και αναφέρει τον Μωσαϊκό νόμο, που λέγει ρητώς  «υπάρχουν έξ ημέρες που  επιτρέπεται η εργασία», τότε να έρχεστε να θεραπεύεστε και όχι την ημέρα  του Σαββάτου.

Και ο των όλων Κύριος, ο Οποίος έλεγε στους Γραμματείς και Φαρισαίους ότι «το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο, και ούχ ο άνθρωπος δια το Σάββατο», καυτηριάζει τον φθονερό αρχισυνάγωγο λέγοντάς του ότι η θεραπεία της γυναικός δεν ήταν εργασία υλική, αλλά ήταν εργασία αγάπης, προσφοράς, ελέους και φιλανθρωπίας.

Ο φθονερός, όμως, αρχισυνάγωγος, ο δήθεν τηρητής του Μωσαϊκού νόμου, λυπάται, θλίβεται, αγανακτεί, μαίνεται, λυσσά από φθόνο, από κακία και  εν ονόματι του νόμου, τα πάντα διαστρέφει και δεν αποβλέπει στο κοινό συμφέρον και στην κοινή ωφέλεια.

Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι, ως ο αρχισυνάγωγος, κατέχονται από την επάρατη κακία του φθόνου και μαίνονται και αγανακτούν κατά των ανθρώπων της αρετής και του καθήκοντος, και λασπολογούν, κατασυκοφαντούν, χύνουν το δηλητήριο του φθόνου και βλάπτουν ηθικά  χωρίς ίχνος εντροπής τους πάντες και τα πάντα.

Ο φθόνος, μεγάλο και φοβερό  θανάσιμο αμάρτημα, είναι η δυσώδης πηγή όλων των δυστυχημάτων. Ο φθόνος σκότισε τον Σατανά, ο φθόνος εξώρισε τον πρώτο άνθρωπο από τον Παράδεισο, ο φθόνος έφερε όλα τα δεινά στη γη, ο φθόνος έφερε και αυτό το δεινότερο κακό στον άνθρωπο τον θάνατο τον σωματικό, πού είναι ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή· «φθόνω δε διαβόλου ο θάνατος  εισήλθεν εις τον κόσμον».

Βεβαίως, πολλά  θα είχε να πει κανείς δια το μέγα αμάρτημα του φθόνου, πού δυστυχώς και  στις ημέρες μας επικρατεί η επάρατος αυτή κακία με φοβερές προεκτάσεις και στην κοινωνία μας, και που γεννά πάθη, μίση, κακίες, έχθρες, διχόνοιες. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός μας λέγει:  «φθόνος πάντων των παθών αδικώτατον άμα και δικαιώτατον, το μεν ότι διοχθεί τοις καλοίς, το δε  ότι τήκει τους έχοντας».

Ο φθόνος είναι από όλα τα πάθη ανοητότερο και ελεεινότερο: «τούτο», λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος «Διάβολον έξ ανθρώπου ποιεί, τούτο δαίμονα άγριον απεργάζεται».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ας επικαλεστούμε και εμείς, ως η συγκύπτουσα του σημερινού Ευαγγελίου,  θερμά την βοήθεια του Ιησού Χριστού, δια να θερμάνει την ψυχή μας η θεία χάρις και το άπειρο έλεός Του και να φυτευτεί μέσα στις καρδιές μας η αγνή, η άδολη, η αγία αγάπη προς όλους τους αδελφούς μας, χωρίς καμία διάκριση, ακόμα και προς τους εχθρούς μας.

Ας μη μας κυριεύσει το σαράκι του φθόνου και φθονούμε και εμείς, όπως εκείνος ο φθονερός αρχισυνάγωγος, αλλά να έχουμε την αρετή της ταπείνωσης και πάντοτε να έχουμε να πούμε έναν λόγο αγάπης προς όλους τους εν Χριστώ Ιησού αδελφούς μας, δια να αγαπήσει και εμάς ο Θεός της αγάπης, του ελέους και των οικτιρμών, παρά του Οποίου «πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον».

ΑΜΗΝ.   Ο.Λ.Κ.Α.Π.