Αγαπητοί μου αδελφοί,
Οι λόγοι, αυτοί του Κυρίου, μεταξύ των πολλών και θείων διδασκαλιών Του, αναφέρονται στην γνωστή παραβολή των ταλάντων, η οποία είναι λίαν διδακτική σε κάθε άνθρωπο, πού θέλει και επιζητεί την αιώνιο σωτηρία της ταλαιπωρημένης ψυχής του.
Η άπειρος αγάπη του Θεού Πατρός, έδωκε σε έναν έκαστον των ανθρώπων διάφορα τάλαντα, διάφορα χαρίσματα, «και ώ μεν έδωκε πέντε τάλαντα, ώ δε δύο, ώ δε έν κατά την ιδίαν δύναμιν».
Άνιση είναι βεβαίως η διανομή των ταλάντων που δίδει ο Θεός στον κάθε άνθρωπο, και τούτο γιατί εκ φύσεως διαφέρουν στον χαρακτήρα οι άνθρωποι επί της γής.
Η διαφορετική αυτή διανομή των δωρεών και χαρισμάτων του Θεού Πατρός, συντελεί στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία των ανθρώπων, όσο και στην ευημερία των λαών, όταν οι άνθρωποι εργάζονται προς αύξηση και πολλαπλασιασμό των υπό του Θεού Πατρός δωρεών και θείων χαρισμάτων με σωφροσύνη, ανιδιοτέλεια και εργατικότητα.
Έτσι, κατά την σημερινή ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε, αυτοί πού έλαβαν τα πέντε και τα δύο τάλαντα εργάστηκαν, κοπίασαν, μόχθησαν, και αύξησαν αυτά, και ο Θεός ανταμείβει αυτούς και τους παρέχει πλουσιοπάροχα περισσότερα τάλαντα.
Είναι άξιο προσοχής, ότι οι δύο ευσυνείδητοι και τίμιοι διαχειριστές των ταλάντων που τους έδωκε ο Θεός, θα ομολογήσουν, ότι τα πάσης φύσεως τάλαντα, υλικά και πνευματικά, δεν είναι δικά τους, δεν τα είχαν εξ’ ιδίων τους, τα έλαβαν χάριτι θεία, από τον Θεό. Και ο Θεός τους αντάμειψε, με το να τους καλέσει στην χαρά Του, και λέγει σε ένα έκαστον «είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».
Εκείνος όμως που έλαβε το ένα τάλαντο δεν το αύξησε αλλά έσκαψε και το έχωσε στη γη, με αποτέλεσμα να τιμωρείται γι αυτή την οκνηρία του από την δικαιοσύνη του Θεού και ρίπτεται «εις το σκότος το εξώτερον». Βαρεία η τιμωρία, ίσως να πουν μερικοί. Φοβερή η καταδίκη του ράθυμου και οκνηρού δούλου, που καταφρόνησε την στοργή και την αγάπη του Θεού Πατρός και έχωσε στην γή το δοθέν εις αυτόν τάλαντο.
Η αύξηση και η καλή χρήση των χαρισμάτων και των δωρεών του Θεού, είναι καθήκον απαραίτητο να το καλλιεργεί ο κάθε χριστιανός, ο οποίος ως δώρο λαμβάνει αυτό από τον Θεό, να τα αξιοποιήσει και να κάμνει καλή χρήση αυτών, και όχι όπως έπραξε ο οκνηρός και πονηρός εκείνος δούλος.
Οι θεοκήρυκες Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, αύξησαν και πολλαπλασίασαν τα δοθέντα παρά του Θεού χαρίσματα και τάλαντα και πολέμησαν γενναίως κατά της αμαρτίας και εξεδίωξαν από την μάνδρα της Εκκλησίας τους βαρείς και λυσσώδεις λύκους και τα σκότη του υλισμού και της αθεΐας, που δυστυχώς κάνουν την εμφάνισή τους από τους δήθεν σοφούς την σήμερον ημέραν.
Στην αύξηση των χαρισμάτων και δωρεών του Θεού οφείλει κάθε χριστιανός να κοπιάσει, να μοχθήσει, να εργαστεί και να ποτίσει την γή με τον ιδρώτα του προσώπου του, και τούτο γιατί κανένα αγαθό δεν αποκτάται χωρίς μόχθους και κόπους, χωρίς θυσίες.
Η βασιλεία των ουρανών και η αιώνιος ζωή κερδίζεται με κόπο και εργασία καρποφόρα. «Δια πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν στην βασιλεία των ουρανών» (πραξ. ιδ,22). Τουναντίον ο οκνηρός και πονηρός ομοιάζει με τον κηφήνα πού δεν πληρώνει την κυψέλη με μέλι, αλλά ως οκνηρός ζητά να βλάψει και να καταρρίψει αυτή.
Αδελφοί μου,
Το πνεύμα του Θεού έδωκε διάφορα χαρίσματα «διαιρούν εκάστω καθώς βούλεται». Και κάθε ένας πρέπει να τα αυξήσει και να πολλαπλασιάσει τα δοθέντα χαρίσματα, και να ζητεί από τον Θεό τα καλύτερα. «Ζηλούται δε τα χαρίσματα τα κρείττονα».
Και ποία είναι αυτά τα κρείττονα χαρίσματα τα οποία πρέπει να ζητούμε από τον Θεό;
Η ηθική προαγωγή και η αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, που πρέπει να εργάζεται ο πιστός και φρόνιμος οικονόμος των δωρεών του Θεού.
Εάν θέλουμε και εμείς να ακούσουμε παρά του Σωτήρος Χριστού το «εύ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου», ας μη κρύψωμε τον δοθέν τάλαντο, για να μην ακούσουμε την κατάκριση παρά του Θεού Πατρός, το «πονηρέ δούλε και οκνηρέ». Αλλά «το τάλαντον, όσοι προς Θεού, εδέξασθε ισοδύναμον χάριν, επικουρία του δόντος Χριστού, αυξήσατε ψάλλοντες, Ευλογείτε τα έργα, Κυρίου τον Κύριον». ΑΜΗΝ. Ο ΛΚΑ Παΐσιος
