Αγαπητοί μου αδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Μία παντοδύναμος δύναμις, από την οποία δημιουργήθηκε, εξαρτάται, βασίζεται και υπακούει το σύμπαν – κατά τους λόγους του προφητάνακτος Δαβίδ: «όριον έθου, ό ου παρελεύσεται... ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτού... ο θεμελιών την γήν επί την ασφάλειαν αυτής» - εξέρχεται σήμερα από το αληθέστατο στόμα του Ιησού Χριστού.

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο επιστήθιος φίλος και ηγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας, υιός της βροντής, καταγράφει τους αψευδείς λόγους του Μεγάλου Διδασκάλου και Σωτήρος Χριστού: «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία δεί προσκυνείν».

Αυτή την μεγάλη διδασκαλία, η οποία ανά τους αιώνες είναι η φωνή της αλήθειας, ο Κύριος και Θεός μας την διδάσκει παρά το φρέαρ του Ιακώβ σε μια γυναίκα ξένη, αλλοδαπή, την Σαμαρείτιδα γυναίκα, την γυναίκα εκείνη που ήλθε μέσα στο μεσημέρι, για να αντλήσει ύδωρ· «έρχεται γυνή εκ της Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ».

Ο ζεστός ήλιος ήταν στο μεσουράνημά του, η ζέστη και ειδικότερα ο φοβερός καύσωνας της ημέρας εκείνης έκαιγε τα πάντα. Και όμως, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Θεάνθρωπος Ιησούς «κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκαθέζετο ούτως επί της πηγής», και εδίδασκε στην Σαμαρείτιδα γυναίκα, στην αλλόθρησκο γυναίκα, την Αλήθεια, το Αληθινό Φώς, την πραγματική Ζωή.

Δίδασκε μη φειδόμενος κόπο και μόχθο, ο του Θεού Πατρός Λόγος, την Αλήθεια, το Φως το αληθινό, την πραγματική Ζωή, για την σωτηρία μιας καταπονημένης ψυχής, μιας ψυχής που της φανερώνει  και  της κάνει γνωστή την αμαρτωλή ζωή της· και εκείνη με ηρεμία εξομολογείται τον πρότερο βίο της, τα έργα και τις πράξεις της σ’ Εκείνον τον αναμάρτητο Ιησού Χριστό, στον μόνο αληθινό Θεό.

Ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Κύριος, και τα βάθη των ανθρώπων γνωρίζων, αποκαλύπτει στην Σαμαρείτιδα γυναίκα ότι, ο Θεός είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, είναι Εκείνος που τα πάντα διέπει, τα πάντα κυβερνά και τα πάντα κατέχει στην κραταιά του χείρα.

Προ της θείας και ανεπαναλήπτου αυτής διδασκαλίας, δικαίως κλίνουν γόνυ και αυτοί οι άπιστοι Σαμαρείτες, οι οποίοι πίστευαν ότι ο Ύψιστος λατρεύεται μόνο στο όρος Γαρειζίν, οι δε Ιουδαίοι πίστευαν ότι λατρεύεται ο Θεός των Πατέρων τους μόνο στην Ιερά Πόλη των Ιεροσολύμων. Ο Θεός είναι Πνεύμα: «πνεύμα ο Θεός και τούς προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δεί προσκυνείν».

Η Θεία και ζωογόνος αυτή διδασκαλία κατέρριψε την πλάνη και την ψεύτικη διδασκαλία και ύψωσε πλέον τον αληθή Ναό της αληθινής λατρείας, από τον οποίο χθες και σήμερα και εις τους αιώνες αναπέμπεται ο παγκόσμιος ύμνος και η παγκόσμιος δοξολογία προς τον εν Τριάδι Θεώ «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη».

Όσο και αν προσπαθεί ο άνθρωπος πολλές φόρες να αντιπαρέλθει αυτή την αιώνια και ανεπανάληπτο Θεία διδασκαλία, βρίσκεται εκτός εαυτού. Είναι πλέον πίστις ακλόνητος στους πιστεύοντας στον Ιησού Χριστό ότι δεν περιορίζεται η παντοδυναμία του Θεού, ούτε το Άγιο αυτού Πνεύμα εν τόπω, διότι το Θείο κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό είναι «άπειρον και ακατάληπτον και τούτο μόνον καταληπτόν η απειρία και η ακαταληψία».

Ο Χριστιανός, όπου και αν βρίσκεται, με ταπεινή προσευχή δύναται να επικαλεστεί την βοήθεια του Θεού Πατρός των Φώτων και να ζητήσει το έλεος, την χάρη και την ευσπλαχνία του Πανοικτίρμονος Θεού, «παρ’ ου πάσα δόσις αγαθή, και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστίν καταβαίνων εκ του Πατρός των φώτων».

Η άδολη και ταπεινή προσευχή με την μεγάλη δύναμή της τραβά και ελκύει τον άνθρωπο, όπως ακριβώς προσέλκυσε και την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα και ισαπόστολο, και η οποία με καρδία καθαρή και ψυχή συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, είπε στον Κύριο: «Κύριε, δός μοι τούτο το ύδωρ, ίνα μη διψώ, μηδέ έρχομαι ενθάδε αντλείν».

Επομένως, όπως το Πνεύμα είναι πανταχού παρόν, έτσι και η προσευχή μπορεί να γίνει οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε στιγμή και ώρα, ημέρα ή νύκτα, αρκεί να γίνεται με συντετριμμένη καρδιά και ταπεινή  συνείδηση, «εν πνεύματι και αληθεία».

Επομένως, πρέπει να γνωρίζει ο κάθε Χριστιανός ότι άλλο είναι ο τόπος λατρείας και άλλο ο τρόπος προσευχής· δεν πρέπει να συγχέονται οι όροι.

Εκείνος ο Χριστιανός που δεν θέλει και δεν προσπαθεί, ως η Σαμαρείτιδα γυναίκα να διορθώσει τα λάθη του, τα σφάλματά του, και εν γένει την ζωή του στον κόσμο αυτό, αυτός δεν είναι έτοιμος να θερίσει προς πνευματική συγκομιδή καρπούς αγαθούς, καρπούς σωτήριους, αλλά θα συνάξει μόνο άχυρο· «το δε άχυρον κατακαύσει πυρί ασβέστω», κατά τους λόγους του Θεανθρώπου Ιησού.

Ο Χριστιανός που δεν προσεύχεται και δεν συμμετέχει στην κοινή προσευχή και λατρεία, δεν σπέρνει μέσα στην καρδιά του την Αλήθεια, το Φώς και την Ζωή την αληθινή, και συνεπώς, δεν ενδιαφέρεται για την σωτηρία της ψυχής του, και έτσι, γίνεται επιζήμιος για την ψυχή του σε κάθε ευγενές, ωραίο, ηθικό και χριστιανικό.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η λατρεία και η προσευχή προς τον εν Τριάδι Θεώ είναι αναγκαίες και ενυπόστατες πνευματικές δυνάμεις για τον άνθρωπο της κάθε εποχής, και ιδιαιτέρως αυτής της αλλοπρόσαλλης εποχής, αμφισβητεί κάθε όσιο και ιερό, κάθε τι που αναφέρεται στον Θεό, τον Πλάστη και Δημιουργό του παντός, όπου μόνο  δι’ Αυτού του Αληθινού Θεού ανυψώνεται, καθαρίζεται και τελειούται ο γήινος άνθρωπος και γίνεται εν Χριστώ Ιησού, ένας μικρόθεος, ένας άγιος, τέλειος, καθώς και ο ουράνιος Πατήρ τέλειος εστί.

Ας πορευθούμε κι εμείς, ως η Σαμαρείτις γυναίκα, παρά το φρέαρ του Ιακώβ, δια να αντλήσουμε από το σωτήριο εκείνο Φρέαρ ύδωρ ζωής αθανάτου.

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ !

Ο Λ.Κ.Α.Π.