Είναι πίστη ακλόνητη της Εκκλησίας μας ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξαναέρθει στην γη σε μια άδηλη και αιφνίδια στιγμή για να κρίνει ζώντας και νεκρούς. Δεν θα έρθει πλέον ταπεινός, πτωχός και άσημος, αλλά με βασιλική θεϊκή εξουσία, συνοδευόμενος από πλήθος Αγγελικών Δυνάμεων.
Αυτή την μνεία της Τελικής Κρίσης εορτάζουμε σήμερα για τον εξής λόγο: Επειδή πολλοί είδαν την αγάπη και την ευεργεσία του Θεού στους αμαρτωλούς, τις δύο προηγούμενες Κυριακές και επαναπαύονται στο έλεός Του, τώρα η Εκκλησία τους υπενθυμίζει ότι ο Θεός δεν είναι μόνο ελεήμων, αλλά και δίκαιος. Όχι μόνο Φως παρηγοριάς, αλλά και φωτιά Κρίσης και διαχωρισμού των ανθρώπων.
Η παραβολή εκτυλίσσεται σε ένα μεγαλοπρεπές μοτίβο. Ο Χριστός παρουσιάζεται σαν βασιλιάς με συνοδεία λαμπρή, γιατί έλαβε την εξουσία από τον Θεό Πατέρα να κρίνει τον κόσμο. Παρουσιάζεται και σαν ποιμένας γιατί ταυτόχρονα έχει όλη την έγνοια και την αγάπη του καλού ποιμένα για τα αρνιά Του. Οι άνθρωποι διαχωρίζονται στους αγνούς, υποτακτικούς και φρόνιμους στην σκέψη, ως πρόβατα. Είναι όσοι έμοιασαν στον αμνό του Θεού τον Κύριό τους! Χωρίζονται δε και στους άτακτους και επαναστατημένους κατά του θείου θελήματος, ως ερίφια.
Ο Κύριος θα μακαρίσει όσους φάνηκαν ελεήμονες στους φτωχούς, τους γυμνούς, ασθενείς, πεινασμένους, ξένους, φυλακισμένους. Θα τους ατενίσει με όμμα ιλαρότητος και θα τους προσκαλέσει στην βασιλεία Του, γιατί ό,τι έπραξαν για τους ταπεινούς και τους αδύνατους είναι σαν να το έπραξαν για Εκείνον.
Αντίθετα με οξύ πνεύμα αποδοκιμασίας θα στραφεί στους άσπλαχνους, οι οποίοι δεν τάισαν, δεν φρόντισαν, δεν έντυσαν, δεν ελέησαν, δεν δέχθηκαν όσους ζήτησαν το ενδιαφέρον και την συμπόνια τους. Είναι σαν να περιφρόνησαν αυτόν τον ίδιο. Και εκείνους θα τους εξαποστείλει σε τόπο οδύνης και ακοινωνησίας, σε τόπο που ετοιμάστηκε όχι για ανθρώπους αλλά για τους δαίμονες και τον διάβολο.
Φρικτή και φοβερή η ώρα! Είναι άδικος ο Θεός; Όχι. Την κόλαση και τον Παράδεισο ετοιμάζουμε εμείς οι ίδιοι τώρα, αυτή την στιγμή, την κάθε ώρα. Ο Θεός αγάπη εστί, ο Θεός είναι ταπεινός και ο άνθρωπος αδύναμος μεν και με ροπή προς το μηδέν, αλλά και με την δυνατότητα να γίνει Θεός. Αυτή την παραβολή την είπε ο Χριστός δύο ημέρες πριν το Πάθος Του. Όλοι οι μελλοθάνατοι αφήνουν την διαθήκη τους και τις υποθήκες τους στους κληρονόμους, οι οποίοι μένουν πίσω.
Ο Χριστός άφησε τους φτωχούς και περιφρονημένους της γης για να τους φροντίζουμε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ντράπηκε να ταυτιστεί με αυτούς. Λοιπόν, θα μας κρίνει η Αγάπη, μόνο η Αγάπη! Και πιο οδυνηρή και δίκαια Κρίση δεν υπάρχει! Άρα ο Θεός δεν είναι άδικος, γιατί στην αγάπη δεν υπάρχει αδικία. Ας θυμηθούμε εκείνη την φρικτή ώρα της Παρουσίας Του. Όταν θα φανερωθεί Εκείνος, ο πριν ατιμασμένος, σε όλη Του την δόξα και θα δούμε τις πληγές της Αγάπης Του, τα ματωμένα χέρια και πόδια Του, την πλευρά την λογχευμένη, τους μώλωπες σε όλο Του το κατάστικτο Σώμα, τα σημάδια από τα αγκάθια μιας αγάπης η οποία έφτασε ως τον εξευτελισμό για μας.
Όλες αυτές τις πληγές και τα σημεία των Παθών τα οποία κατ’ οικονομίαν κράτησε στο άχραντο Σώμα Του για να τις δείξει με υπερηφάνεια και χαρά στους αγγέλους κατά την Ανάληψή Του για να δοξάσουν εκείνοι και να μοιραστούν την χαρά Του για την αγάπη Του για το πλάσμα Του τον άνθρωπο.
Εκείνη την ώρα θα δούμε αυτές τις πληγές τις οποίες εμπαίξαμε, παρεξηγήσαμε, αγνοήσαμε, προδώσαμε, τις θεωρήσαμε ήττα και ντροπή για έναν Θεό. Θα τις δούμε να περιβάλλονται με άφθαρτη δόξα και ενωμένες με την δόξα της θεότητας. Κι εκεί οδυρμός και κοπετός και μεταμέλεια, αλλά χαρά και συγκίνηση για όσους φέρουν “τα στίγματα του Χριστού” σε όλη τους την ζωή.
Θα δούμε και τους δίκαιους και τους Αγίους, ακόμα και περιπτώσεις ανθρώπων, στους οποίους η ανόητη και αυθάδης κρίση μας δεν χάριζε τον Παράδεισο και θα πάθουμε έλεγχο και κρίση αφόρητη, επειδή θα σωθούν και θα προηγούνται από εμάς. Εκπλήξεις τρομερές.
Τι να κάνουμε λοιπόν αδελφοί μου; Τίποτα άλλο παρά να ξυπνήσουμε, πριν μας καταλάβει ο ύπνος της αδιαφορίας. Ας ακούσουμε τι μας προτρέπει ο Θεολόγος Γρηγόριος στο λόγο του, ο οποίος διαβάζεται σήμερα στην Αγρυπνία: «Δανείζει τον Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19:17).
Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Mε τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).
Ας καθαριστούμε, λοιπόν, με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρωμιές και τους λεκέδες μας, ας γίνουμε άσπροι, σαν το μαλλί και σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας.
«Mακάριοι», λέει, «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ’ αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Tου» (Mατθ. 5:7). Tο έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς. Και αλλού: «Mακάριος είναι εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» (Ψαλμ. 40:2). Και: «Αγαθός άνθρωπος είναι εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει» (Ψαλμ. 111:5). Και: «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» (Ψαλμ. 36:26).
Ας αρπάξουμε το μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλήση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Oύτε η νύχτα να μη διακόψει την ελεημοσύνη σου. «Mην πείς, «Φύγε τώρα και έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια» (Παροιμ. 3:28), γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία.
Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Mοίραζε το ψωμί σου σ’ εκείνους που πεινούν και βάλε στο σπίτι σου φτωχούς, που δεν έχουν στέγη» (Ησ. 58:7). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Pωμ. 12:8).
Mε την προθυμία, το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Nα πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες. Μήπως νομίζεις πως η φιλανθρωπία δεν είναι αναγκαία, αλλά προαιρετική; Μήπως νομίζεις πως δεν αποτελεί νόμο, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα το ’θελα κι εγώ έτσι να είναι. Και έτσι το νόμιζα. Mα με φοβίζουν όσα λέει η Γραφή για εκείνους που, την ημέρα της Κρίσεως, ο Δίκαιος Κριτής βάζει στ’ αριστερά Του, σαν κατσίκια, και τους καταδικάζει (Mατθ. 25:31-46). Aυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ’ όσα απαγορεύει ο Θεός, αλλά γιατί δεν έδειξαν φροντίδα για το Xριστό μέσω των δυστυχισμένων ανθρώπων.
Όσο είναι καιρός, λοιπόν, ας επισκεφθούμε το Xριστό, ας Tον περιποιηθούμε, ας Tον θρέψουμε, ας Tον ντύσουμε, ας Tον περιμαζέψουμε, ας Tον τιμήσουμε. Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Mαρία. Όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριμαθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Nικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, όπως οι μάγοι πρωτύτερα. Mα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών, ας Tου την προσφέρουμε μέσω εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριό μας, το Xριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν. π.Παντ.Κρ.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
