Σήμερα, η Εκκλησία μας καλεί, καθώς η σκιά και η ανάμνηση του Πάθους του Κυρίου είναι νωπή, να στρέψουμε το βλέμμα μας σε δύο μορφές που λάμπρυναν μέσα στο σκοτάδι της θλίψης, μια ομάδα γυναικών που η αγάπη τους ξεπέρασε τον φόβο του θανάτου. Να εμβαθύνουμε στην γενναιότητα του Ιωσήφ από Αριμαθαίας και του Νικοδήμου, και στην άσβεστη αγάπη των Μυροφόρων γυναικών.
Στα ταραγμένα εκείνα χρόνια, όπου η εξουσία των Ρωμαίων ήταν αδιαμφισβήτητη και η φωνή της αλήθειας συχνά πνιγόταν από τον θόρυβο της εξουσίας, ένας ευσεβής και δίκαιος άνδρας, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, μέλος του Συνεδρίου, έκρυβε βαθιά στην καρδιά του την πίστη του στον Ιησού τον Ναζωραίο. Ήταν ένας άνθρωπος ευκατάστατος, με θέση και κύρος στην κοινωνία. Όμως, η πίστη του δεν ήταν μια θεωρητική επένδυση, αλλά μια ζωντανή φλόγα που έκαιγε σιωπηλά, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί.
Και η στιγμή αυτή ήρθε, σκληρή και απαιτητική. Όταν ο Ιησούς, ο Διδάσκαλος που είχε αγγίξει την καρδιά του, καταδικάστηκε σε έναν ατιμωτικό θάνατο και το σώμα Του κρεμόταν άψυχο στον Σταυρό, ο φόβος θα μπορούσε εύκολα να παραλύσει κάθε ίχνος θάρρους. Όμως, ο Ιωσήφ δεν επέτρεψε στον φόβο να τον κυριεύσει. Η αγάπη και ο σεβασμός για τον νεκρό Διδάσκαλο υπερίσχυσαν κάθε δισταγμού. Με θάρρος που πήγαζε από την βαθιά του πίστη, ο Ιωσήφ τόλμησε να πλησιάσει τον Πόντιο Πιλάτο, τον Ρωμαίο ηγεμόνα, και να ζητήσει το σώμα του Ιησού. Ήταν μια πράξη εξαιρετικής γενναιότητας. Ένας μέλος του Συνεδρίου, που μόλις είχε καταδικάσει τον Ιησού, να εμφανίζεται τώρα ως ο μόνος που ενδιαφέρεται για την αξιοπρεπή ταφή Του; Αυτή η κίνηση εμπεριείχε τεράστιο προσωπικό ρίσκο. Θα μπορούσε να στιγματιστεί, να χάσει την θέση του, την περιουσία του, ακόμα και την ζωή του. Όμως, ο Ιωσήφ έθεσε την αγάπη και τον σεβασμό πάνω από τον εαυτό του και τις πιθανές συνέπειες.
Η πράξη του Ιωσήφ μας διδάσκει ότι η αληθινή πίστη δεν είναι μια παθητική αποδοχή δογμάτων, αλλά μια ενεργητική δύναμη που μας ωθεί να πράττουμε το σωστό, ακόμα και όταν αυτό συνεπάγεται θυσία και αντιξοότητες. Μας δείχνει ότι η γενναιότητα δεν είναι η απουσία φόβου, αλλά η νίκη πάνω στον φόβο, η επιλογή της αγάπης και της δικαιοσύνης έναντι της προσωπικής ασφάλειας. Στο πλάι του Ιωσήφ, εμφανίζεται μια άλλη αξιοθαύμαστη μορφή, ο Νικόδημος. Και αυτός ήταν μέλος του Συνεδρίου, ένας Φαρισαίος, ένας διδάσκαλος του Ισραήλ. Στην αρχή, η πίστη του στον Ιησού ήταν διακριτική, κρυμμένη από τα βλέμματα των συναδέλφων του. Θυμόμαστε την νυχτερινή του συνάντηση με τον Ιησού, όπου αναζητούσε απαντήσεις στα βαθιά ερωτήματα της ψυχής του.
Όμως, μπροστά στο τραγικό τέλος του Ιησού, ο Νικόδημος δεν έμεινε σιωπηλός θεατής. Η σιωπηλή του υποστήριξη μετατράπηκε σε μια γενναία πράξη αγάπης. Μαζί με τον Ιωσήφ, ανέλαβε την ευθύνη της ταφής του Κυρίου. Έφερε μαζί του ένα μίγμα σμύρνας και αλόης, περίπου εκατό λίτρες, μια ποσότητα που μαρτυρά τον βαθύ σεβασμό και την αγάπη του για τον Ιησού. Η πράξη του Νικοδήμου μας υπενθυμίζει ότι η πίστη δεν ασκείται μόνο κρυφά στο σκοτάδι, αλλά και έρχεται στο φως. Μας διδάσκει ότι η αληθινή αγάπη εκδηλώνεται φανερά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ο Νικόδημος, από ένας διστακτικός μαθητής, μεταμορφώνεται σε έναν γενναίο υποστηρικτή, που δεν φοβάται πλέον τις συνέπειες της πίστης του.
Και τέλος, ας στρέψουμε την καρδιά μας στις Μυροφόρες γυναίκες. Αυτές οι πιστές ακόλουθοι του Ιησού, που τον είχαν υπηρετήσει με αφοσίωση κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του, δεν τον εγκατέλειψαν ούτε μπροστά στον θάνατο. Η αγάπη τους ήταν δυνατή σαν τον θάνατο, ακατάβλητη από την θλίψη και την απελπισία. Από το βράδυ του Σαββάτου έως την αυγή της Κυριακής έτρεχαν ξανά και ξανά στον τάφο με πόθο να μυρώσουν τον γλυκύ Διδάσκαλο και άλλη μέριμνα δεν είχαν παρά την τιμή του σώματός Του. Νωρίς το πρωί της Κυριακής, πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος, αυτές οι γυναίκες, γεμάτες πόνο και αγάπη, κατευθύνθηκαν πολλές φορές προς τον τάφο του Ιησού. Έφεραν μαζί τους αρώματα και μύρα, για να περιποιηθούν το άψυχο σώμα του Διδασκάλου τους, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής. Δεν σκέφτηκαν τους κινδύνους, δεν φοβήθηκαν την παρουσία των Ρωμαίων στρατιωτών που φρουρούσαν τον τάφο. Η μόνη τους έγνοια ήταν να εκφράσουν την βαθιά τους αγάπη και τον σεβασμό τους προς τον Ιησού. Και τότε, συνέβαινε το αδιανόητο, το θαύμα που άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας. Έβρισκαν τον Τάφο άδειο. Ένας ή δύο άγγελοι τους ανακοίνωναν την χαρμόσυνη είδηση: “Μη φοβείσθε υμείς· οίδα γαρ ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε. Ουκ έστιν ώδε· ηγέρθη γαρ καθώς είπεν.” (Ματθ. 28:5-6).
Οι Μυροφόρες έγιναν οι πρώτες μάρτυρες της Αναστάσεως. Η αγάπη τους, που τις οδήγησε στον τάφο, τις αξίωσε να ακούσουν πρώτες το χαρμόσυνο μήνυμα της νίκης της ζωής επί του θανάτου. Η γενναιότητά τους δεν ήταν η γενναιότητα της δύναμης, αλλά η γενναιότητα της αγάπης, της αφοσίωσης, της πίστης που δεν λυγίζει μπροστά στην απώλεια.
Αδελφοί μου, τα παραδείγματα του Ιωσήφ από Αριμαθαίας, του Νικοδήμου και των Μυροφόρων γυναικών είναι φάροι φωτός στο σκοτάδι της απιστίας και της έλλειψης αγάπης. Μας καλούν να αναλογιστούμε τη δική μας πίστη, τη δική μας αγάπη, τη δική μας γενναιότητα. Μας διδάσκουν ότι η αληθινή πίστη απαιτεί πράξεις, ότι δεν αρκεί να πιστεύουμε στα λόγια, αλλά πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Ευαγγελίου, ακόμα και όταν αυτό συνεπάγεται προσωπικό κόστος. Μας υπενθυμίζουν ότι η αγάπη δεν είναι ένα απλό συναίσθημα, αλλά μια δύναμη που μας ωθεί να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να προσφέρουμε ανιδιοτελώς, να σταθούμε στο πλευρό αυτών που έχουν ανάγκη, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι απομακρύνονται. Μας δείχνουν ότι η γενναιότητα δεν είναι η απουσία φόβου, αλλά η επιλογή της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης, παρά τους φόβους και τις αντιξοότητες.
Στην εποχή μας, όπου ο φόβος συχνά κυριαρχεί, όπου η αδιαφορία και ο εγωισμός απειλούν να δηλητηριάσουν τις σχέσεις μας, τα παραδείγματα αυτών των αγίων μορφών είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Μας καλούν να βγούμε από τη σιωπή μας, να υπερασπιστούμε την αλήθεια, να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τον πλησίον, να σταθούμε με θάρρος στο πλευρό όσων υποφέρουν.
Ας ζητήσουμε από τον Κύριο, που αναστήθηκε εκ νεκρών και νίκησε τον θάνατο, να μας χαρίσει την δύναμη και την χάρη να μιμηθούμε την γενναιότητα του Ιωσήφ και του Νικοδήμου, και την άσβεστη αγάπη των Μυροφόρων γυναικών. Να αφήσουμε τώρα την πίστη μας να γίνει πράξη, την αγάπη μας να γίνει θυσία, και τη γενναιότητά μας να γίνει μαρτυρία της Αναστάσεως. π.Παντ.Κρ.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
