“καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγάλους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός, καὶ τοὺς ἀστέρας”.
Έλαμψε και πάλι, αδελφοί μου, η αποστολική μνήμη των δύο Κορυφαίων και μέσα σε αυτήν την πνευματική φωταγωγία η σκέψη μας εστιάζεται στο χωρίο εκείνο της Γενέσεως, όπου ο Μέγας Μωυσής αναφέρεται στη δημιουργία του αστέρα της ημέρας, τον ήλιο και τον φωστήρα της νυκτός, την σελήνη και τα άλλα αστέρια του ουρανού. Και οι ψυχές μας βλέπουν με ευγνωμοσύνη ως αστέρα της ημέρας τον θείο Πέτρο, ο οποίος από την αυγή ήδη του ευαγγελικού κηρύγματος, όταν ο Χριστός περπάτησε στην γη, ξεχώρισε ως φως εκ φωτός αληθινού ανάμεσα στους άλλους μαθητές Του. Και με τον φωστήρα της νυκτός νοούμε τον μέγα Παύλο, ο οποίος φώτισε τα σκοτάδια της ειδωλολατρικής οικουμένης, η οποία βρισκόταν στο σκοτάδι της αμάθειας και της ασεβείας. Αστέρια δε στον ουρανό της Εκκλησίας, τιμούμε τους άλλους δώδεκα Αποστόλους, οι οποίοι φώτισαν και φωτίζουν τον κόσμο με την ακτινοβολία του Αγίου Πνεύματος.
Σήμερα, καθώς μαζευόμαστε για να τιμήσουμε αυτή την φωτεινή μνήμη των κορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ας στρέψουμε την καρδιά μας στη μεγάλη αλήθεια που η Εκκλησία μας υπενθυμίζει. Στον καιρό μας, δυστυχώς, παρασυρόμαστε εύκολα από το πνεύμα της εποχής, που μας ωθεί να υμνούμε και να ηρωοποιούμε ανθρώπους φθαρτούς, συχνά αμαρτωλούς, οι οποίοι προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης ως πρότυπα ζωής. Χάνουμε έτσι την επαφή με την αληθινή Παράδοση και τη ζωντανή ζωή της Εκκλησίας μας, και ψάχνουμε πρότυπα έξω από το Ευαγγέλιο. Η πρώτη μας αγάπη ψυχράνθηκε· γίναμε δούλοι κοσμικών παθών, μιμητές της αμαρτίας, και υπηρετούμε ψευδή είδωλα.
Όμως η Εκκλησία, που είναι άχρονη και υπερβαίνει τα όρια των αιώνων, διατηρεί ζωντανές τις μνήμες των αγίων της. Των αγίων εκείνων που ξεχώρισαν από τον κόσμο, δεν τυφλώθηκαν από πάθη, ούτε αγάπησαν τα φθαρτά, αλλά αγάπησαν μόνο τον Χριστό, τον Νυμφίο της Εκκλησίας. Και ανάμεσά τους, δύο άνδρες λάμπουν ως φωτεινοί στύλοι και πρωτοκορυφαίοι των αποστόλων: ο Πέτρος και ο Παύλος.
Ο Πέτρος, από τους πρώτους που ακούμπησαν τα βήματα του Χριστού, δεν ήταν άνθρωπος τέλειος, αλλά γνήσιος και αυθεντικός. Ψαράς από την Γαλιλαία, απλός και ευθύς, γνώρισε το κάλεσμα του Κυρίου με μίαν απόλυτη, αληθινή πίστη, παρά τις αδυναμίες του. Όταν ο Χριστός του είπε: «Σίμων, υιός Ιωνά, σὺ κληθήσῃ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν» (Ματθ. 16:18), του ανέθεσε ένα μέγα έργο, θεμέλιο της Εκκλησίας. Ο Πέτρος ήταν εκείνος που τόλμησε να βαδίσει στα κύματα, όταν ο Κύριος τον κάλεσε να πλησιάσει (Ματθ. 14:29), δείχνοντας πίστη που ξεπερνά τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Αλλά δεν ήταν μόνο η πίστη του που λάμπει· ήταν και η αληθινή μετάνοιά του. Όταν αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, η καρδιά του ράγισε· η συντριβή του έγινε αφορμή να αναγεννηθεί πνευματικά και να γίνει ο ισχυρός ηγέτης της πρώτης Εκκλησίας. Στο κήρυγμά του στην Πεντηκοστή, παρουσίασε το Ευαγγέλιο με τόση ζέση, ώστε χιλιάδες βαπτίστηκαν εκείνη την ημέρα (Πράξεις 2:14-41). Η αγάπη του Πέτρου για τον Χριστό και την Εκκλησία δεν έσβησε ποτέ. Αντιμετώπισε διωγμούς με θάρρος και πέθανε μαρτυρικά, σταυρωμένος ανάποδα, εκφράζοντας την υπέρτατη ταπείνωση και την πίστη ως τον θάνατο. Ας θυμηθούμε και τα λόγια του Πέτρου: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ἐκ καρδίας ἀνεπιτήδευτος» (Α’ Πέτρ. 1:22), μια παρότρυνση που διατρέχει όλη του τη διδασκαλία, και μας καλεί σε αγνή, αληθινή αγάπη.
Ο Παύλος από την άλλη πλευρά, υπήρξε η θαυμαστή απόδειξη της δύναμης της Θείας Χάριτος που μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Ήταν λυσσαλέος διώκτης των Χριστιανών, αλλά στη Δαμασκό ο Κύριος του εμφανίστηκε και άλλαξε τη ζωή του ριζικά. Από διώκτης έγινε ο πιο ένθερμος κήρυκας του Ευαγγελίου. Ο Παύλος, ο αποκαλούμενος «στόμα του Χριστού», κατόρθωσε μέσα από τα γράμματά του να στηρίξει την πίστη της Εκκλησίας σε όλη την οικουμένη. Στα έργα του συναντούμε τη βαθιά θεολογία του, αλλά και την πρακτική αγάπη για τις Εκκλησίες και τους ανθρώπους που ίδρυσε.
Ας θυμηθούμε τον λόγο του: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4:13), που αποτυπώνει την πηγή της δύναμής του μέσα στον Κύριο. Η ζωή του ήταν γεμάτη δοκιμασίες, φυλακές και εξορίες, αλλά η πίστη και η αγάπη του δεν έσβησαν ποτέ. «Ἐγὼ δὲ οὐκέτι ἐγώ ζω, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2:20) — αυτός είναι ο πυρήνας της ζωής του Παύλου, που τον έκανε φάρο ελπίδας και παρηγοριάς για όλους εμάς.
Ο Παύλος με θέρμη προτρέπει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 11:1), καλώντας μας να ζήσουμε με τη φλόγα και την αφοσίωσή του. Ταυτόχρονα όμως, δεν φοβάται να ομολογήσει τις αδυναμίες του και την ανάγκη του για τη χάρη του Θεού, δίνοντας μας παράδειγμα ταπεινότητας και εξάρτησης από τον Κύριο.
Αυτοί οι δύο — ο πρώην αρνητής και ο πρώην διώκτης — είναι ζωντανά παραδείγματα μετάνοιας, επιστροφής και αναγέννησης. Στον καθένα από εμάς, που ίσως έχουμε χάσει το δρόμο μας, που η ψυχή μας κρυώνει και απομακρύνεται από την πρώτη αγάπη, αυτοί οι άγιοι μας θυμίζουν ότι η επιστροφή είναι πάντα εφικτή. Υπάρχει χάρη και σωτηρία, υπάρχει ζωή και δόξα μέσα στον Χριστό.
Η αποστολή λοιπόν των Πρωτοκορυφαίων, υπήρξε καθοριστική για τη διάδοση του Χριστιανισμού και τη θεμελίωση της χριστιανικής πίστης. Οι Απόστολοι αυτοί δεν ήταν απλά μαθητές του Ιησού, δεν ήταν τυχαίες προσωπικότητες, αλλά εκλεκτοί απεσταλμένοι, που κλήθηκαν να μεταφέρουν το μήνυμα της αγάπης, της σωτηρίας και της νέας διαθήκης σε ολόκληρο τον κόσμο. Η αποστολή τους είχε τεράστια αξία γιατί μέσα από τις διδασκαλίες και τις πράξεις τους κατάφεραν να ενώσουν διάφορους λαούς και πολιτισμούς κάτω από το φως του Ευαγγελίου. Ο Πέτρος, ως ηγέτης των Αποστόλων, αποτέλεσε τη βάση της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ και ενσάρκωσε την πίστη και την αποφασιστικότητα, ενώ ο Παύλος, με τις εκτενείς αποστολικές περιοδείες του, εξάπλωσε τη χριστιανική πίστη σε μεγάλες πόλεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γράφοντας παράλληλα επιστολές που αποτελούν θεμέλια της Καινής Διαθήκης. Η αποστολή τους ήταν γεμάτη θυσίες, διωγμούς και προκλήσεις, αλλά η σταθερότητα και το πάθος τους αποτέλεσαν παράδειγμα για όλους τους πιστούς. Μέσα από την αποστολή τους, ο Χριστιανισμός από μια μικρή θρησκευτική κίνηση έγινε παγκόσμια κοινότητα, ενώ η κληρονομιά τους επηρέασε βαθιά τον πολιτισμό, την ηθική και την ιστορία της ανθρωπότητας. Η αξία της αποστολής των κορυφαίων Αποστόλων είναι επομένως ανεκτίμητη, καθώς χάρη σε αυτήν το μήνυμα της αγάπης και της ελπίδας διατηρείται ζωντανό μέχρι σήμερα.
Καλούμαστε λοιπόν να πάρουμε θάρρος από το παράδειγμά τους και να ξαναβρούμε τον δρόμο προς την αρχαία αγάπη — την αγάπη του Χριστού και της Εκκλησίας. Ας αφήσουμε πίσω μας τις ψευδαισθήσεις και τα είδωλα του κόσμου, και ας γίνουμε κι εμείς, με τη χάρη του Θεού, ζωντανά και φωτεινά μέλη της Εκκλησίας, που κρατά σταθερή την πίστη της μέσα στο χρόνο.
Ευλογημένο θέρος σε όλους, και ας προσευχηθούμε να μας αξιώσει ο Κύριος να ζήσουμε με πίστη, μετάνοια και αγάπη, όπως οι άγιοι Πέτρος και Παύλος. Αμήν. π.ΠΑΝΤ.ΚΡ.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
